Danina na rzecz papiestwa
Świętopietrze – polska nazwa daniny na rzecz papiestwa (tzw. denar świętego Piotra) płaconej przez średniowieczne państwa katolickie.
Po raz pierwszy decyzję o wprowadzeniu świętopietrza podjął żyjący w wieku VIII król Wesseksu, Ine. Po przerwie w płaceniu tej daniny wznowił ją w XI wieku Wilhelm Zdobywca. W Anglii płacenia świętopietrza zaprzestano w roku 1534. Podobną daninę wprowadzono także w niektórych innych krajach, np. Szwecji i Danii.
W Polsce świętopietrze wprowadzono za rządów Mieszka I, co wiąże się z poddaniem przez niego państwa Polan pod opiekę Stolicy Apostolskiej (dagome iudex).
Świętopietrze jako danina lenna płacone było początkowo przez władców, później (prawdopodobnie od XI wieku) obowiązek jego płacenia spadł bezpośrednio na ludność. Sporządzone sprawozdania dały historykom podstawę do przybliżonych obliczeń zaludnienia poszczególnych parafii. Przetrwało do reformacji – jego poboru zaniechano po 1555 roku.
Pius XI w encyklice Saepe Venerabilis (5 sierpnia 1871) nadał formalny charakter zwyczajowi przekazywania wsparcia finansowego Stolicy Apostolskiej przez laickich członków Kościoła łacińskiego oraz innych ludzi. Dziesięcina oddawana jest do lokalnych parafii lub diecezji, podczas gdy świętopietrze kierowane jest bezpośrednio do Watykanu. Papież wykorzystuje te pieniądze do celów dobroczynnych.
Obecnie zbiórka pieniędzy odbywa się raz w roku, w niedzielę najbliższą dacie 29 czerwca. Kościół łaciński obchodzi wtedy uroczystość liturgiczną Świętego Piotra oraz Świętego Pawła. Do najbardziej szczodrych darczyńców zaliczają się USA, Włochy, Niemcy, Hiszpania, Francja, Irlandia, Brazylia oraz Korea Południowa. Watykan podaje sumę otrzymanych datków w corocznym sprawozdaniu finansowym. Przykładowo w roku 2010 zebrano 67 704 416 dolarów amerykańskich.
(na podstawie Wikipedii)
Św. Trójca |